Dinsdaag 17 april 2007 hele veer de "eige aovend". 'n Paar leje van de sjrieverskrink veur Midde-Limburg loze veur oet eige werk. Ouch waerde de Pluum weer oetgereik.
Dit jaor, in 2007, geit de pluum nao emes dae ós al döks oet de brandj haet geholpe. Dae miens dae dees pluum dit jaor verdeend gaon ich, ouch al klink ’t get óneerbiedig, gans veurzichtig vergelieke mit eine hóndj. Ich weit det ich mich noe euver glad ies bewaeg. En wáát veur eine hóndj? Eine sjone hóndj netuurlijk. Ich vergeliek dem mit eine Gólje Retriever. ’t Is geweun emes dae veur Limburg góldj waerd is. ’t Is geweun emes dae dinger van vreuger wilt trökhaole, wilt oetdrage. ‘t Is emes dae de kleine óngerdeile oet oze volkskultuur neet vergaete wilt laote gaon. Deze miens dae ich mein geit door kappes en tebak. Deze miens läöt zich door gaar nemes taegehaje. Eigelik is ’t eine allochtoon. Mer waat is mis mit allochtone die zich meer dan väöl autochtone inzitte veur de Limburgse taal en volkskultuur. ’t Is eine miens dae ich twee paspoorte zól gunne. As d’r ein Limburgs paspaort oetgereik zól waere d’r zeker ein zól kriege. ’t Is ein vrouw die veer heel dankbaar zeen en wie ich al zag emes dae os al döks oet de brandj haet geholpe. ’t Is eine Brabo, mer dan eine oet Limburgs eikehout gesjneje.
« Trök